Saviour Island: vogelparadijs voor de kust van Kam

Het vissersdorp Bamusso is alleen via de zee te bereiken. De districtscommandant, Joseph, ontvangt ons in zijn hangmat. Hij heeft net drie tenen moeten laten amputeren vanwege een infectie aan zijn voet. We zijn dus gewaarschuwd. Menno (collega van SOVON) en ik mogen in zijn logeerbed slapen. De rest van het team trekt in een leegstaand gebouw achter het huis. De politiecommandant stelt ons een agent ter beschikking voor de veiligheid en dan zitten we eindelijk in de boot om te tellen. Uitgestrekte mangrovebossen zo ver het oog reikt. Voor de kust ligt een mangrovemoeras, Saviour Island.

Hoge verwachtingen
Toen ik hier in 2007 voor het eerst was had deze plek de meeste vogels van de hele kust. Iedereen is vol verwachting. De zuidkust is afgeslagen door de golven, omdat mensen het mangrovebos hier hebben gekapt. Maar als we om de oostkant varen is de horizon wit: allemaal zilverreigers en pelikanen! We beginnen druk te tellen: Francis en Robert de reigers (2580), Gilain en Martin de pelikanen (342) en Afrikaanse nimmerzatooievaars (31), Menno de kleine steltlopers (1124) en ik de grote steltlopers (726), meerdere soorten.

Oase in zee
Iets verderop is een ondiepe inham. We kunnen er niet invaren, maar aan de oever zien we wel een donkere streep: het blijkt een groep van 1265 Afrikaanse schaarbekken! Deze near threatened soort komt alleen voor op rivieren in sub-Sahara Afrika. Voor ons zit 10% van de West Afrikaanse populatie en bijna 5% van de wereldpopulatie. Boven en tussendoor vliegen honderden dwergsterns. Op de oever lopen verspreid tientallen groenpootruiters en even verderop zit een groep van honderden tureluurs. Een club van wel honderd pelikanen blinkt in de zon. Dit is een vogeloase in zee!

Overal witte stipjes
We ronden het eiland, langs de kust lopen en staan honderden de zilverreigers, westelijke rifreigers, tientallen blauwe reigers. Aan de horizon zien we een wolk vogels opvliegen: het lijken sterns. Dichterbij gekomen zien we overal witte stipjes de zee induiken, er vist hier een groep van zo’n 5.000 zwarte sterns. Dit eiland is enorm belangrijk voor vogels. Aan het eind van de dag hebben we 13.000 watervogels geteld, en we zijn pas ¾ rond. Morgen moeten we dichterbij het eiland komen om de kleine steltlopers te kunnen tellen, want we zijn vandaag te ver van de kust.

'Hoofd aan voeten' in 1 bed
Die nacht slapen we slecht. Menno en ik slapen 'hoofd aan voeten' in 1 bed: ‘geef me maar een trap als ik snurk’ krijgt een heel andere dimensie. Het is snikheet, geen zuchtje wind, geen elektriciteit voor de ventilator. ’s Ochtends heeft Felix, onze schipper, een visser met een houten kano bereid gevonden ons te helpen. De kano wordt dwars op onze boot gebonden en we vertrekken naar Saviour Island. Menno en ik zijn de eerste en enige vrijwilligers voor de kano. De golven zijn 50 cm hoog, een zee vergeleken met de 10 cm boordrand van de kano.

Waterdichte zak
We nemen alleen onze waterdichte kijkers mee en laten ons zakken in de kano. Het ding is lek en wankel maar Faith, onze visserman, loodst hem kundig door de golven. Menno en ik zien inmiddels geen gevaar meer, maar wel een wolk kleine strandlopers. De eerste 500 bontbekplevieren! Terwijl Faith de kano leegschept en door de modderige branding ploetert tellen wij de vogels: 1000 krombekstrandlopers, 500 dwergsterns, weer 200 bontbekken. We durven nu alles en nemen de camera met telelens mee in een waterdichte zak. Ik houd hem stevig vast maar heb niets om hem aan vast te binden.